Hervormd Woudenberg

Nieuws

Bram de Ronde heeft recent praktische hulp verleend in Israël. Hij maakt de volgende impressie.

Een impressie van een 8-daags verblijf in een land in oorlog

Door Christenen voor Israël werd ik in de gelegenheid gesteld om, geheel voor eigen kosten, deel te nemen aan een 8-daagse reis naar Israël. Ik had gedacht dat het vliegtuig (van EL AL) maar halfvol zou zijn want wie gaat er nu naar Israël. Niets is minder waar, er is tot diep in April geen stoel meer beschikbaar. Het thema voor deze reis was "Handen uit de mouwen", met deze doelstellingen: 

Letterlijk bijdragen aan het tekort aan arbeidskrachten: er zijn 300.000 soldaten in het leger)

Door je persoonlijke aanwezigheid de bevolking bemoedigen en ondersteunen en daarbij daadwerkelijk zien en horen wat er gebeurd is en hoe er nu mee wordt omgegaan.

Als bijdrage in de arbeid mochten wij daadwerkelijk o.a. op het land helpen met het oogsten van citrusvruchten. De eerste dag kregen we van de boer instructie en daarna konden we (vlak bij de grens van Gaza) aan de slag. We kregen gaandeweg meer handigheid en wisten met onze groep ruim 12.500 kg aan sinaasappels van de bomen te oogsten. De boer was uitermate dankbaar voor onze inzet.

Een dag later mochten we vlak bij Tel Aviv aan de slag met het plukken van mandarijnen. Daar gebruik je weer een heel andere techniek voor. Je moet de mandarijnen stuk voor stuk (vlak boven de schil) met een schaartje afknippen. Omdat het vrijdag was, wordt er dan maar een halve dag gewerkt. Ook deze boer betoonde ons zijn grote dankbaarheid.

Omdat we wat meer ruimte hadden konden we de laatste (dinsdag) ook weer op het land vlak bij Gaza terecht. Deze dag wisten we het record van 19.500 kg sinaasappels binnen te halen.

Van geheel andere aard was het werk op een grote legerbasis (vlak bij Tel Aviv). Daar mochten we aan de band werken om voedselpakketten gereed te maken. Een pakket bevat de inhoud voor 4 personen. In totaal konden we 12.000 pakketten (voor 48.000 soldaten) klaar krijgen en zijn omdat ik aan het eind van de dubbele band stond zijn er 6.000 pakketten door mijn eigen handen gegaan. Een Nederlands sprekende officier liet namens het leger zijn grote waardering voor onze aanwezigheid en inzet blijken.

De ondersteuning (vaak persoonlijke bemoedigingen) en ontmoetingen waren van geheel andere aard. Het is bijna niet voor te stellen hoe een land (nog steeds) in diepe rouw en grote shock verkeert. Zo konden we spreken met de grootvader van de jongen die, dankzij het door de Nederlandse regering, verstrekte paspoort uit Gaza kon ontsnappen. Op mijn vraag hoe de relatie tussen familieleden van bevrijde gijzelaars en de familie van nog steeds opgesloten gijzelaars is, gaf hij aan dat ze nu hand in hand samenwerken om de resterende 134 gijzelaars vrij te krijgen. We spraken ook met de predikant van een kleine Messiaanse gemeente in Jeruzalem. Deze was 2 weken geleden teruggekeerd van het front in Gaza en had gedurende 4 maanden geen enkel contact met zijn vrouw en kinderen kunnen hebben. Hij gaf aan als een van de eerste groep te zijn ingezet om de terroristen een halt toe te roepen en daarbij de 1200, op gruwelijke wijze vermoorde, burgers te moeten bergen. Dit laat onuitwisbare sporen na. Op mijn vraag of je na het zien van dergelijke gruwelijkheden nog mens kunt blijven, gaf hij als antwoord dat het vaste geloof in Jezus als de Messias hem voor de wraakzucht heeft bewaard. Beide personen gaven te kennen ontroerd, maar ook erg bemoedigd te zijn door onze aanwezigheid en daadwerkelijk te helpen bij het binnenhalen van de oogst. Ook het aangrijpende gesprek met de moeder van een gegijzelde 22-jarige begaafde pianist toonde ons aan hoe diep de geslagen wonden zijn. Het enige wat de moeder echt wist kwam van een videofilmpje dat de terroristen op 7 oktober op YouTube hadden geplaatst. Hierop was te zien dat haar zoon aan zijn haren uit een schuilbunker werd gesleept, er lagen nog 15 vermoorde burgers in, en in een truck werd gesmeten. Nadien is er niets meer van hem vernomen. Slechts 4 burgers overleefden deze moordpartij, dit omdat ze gewond letterlijk begraven lagen onder de 15 vermoorde anderen. Zonder dat ik het wist, kwam ik er toen achter dat ik in dezelfde bunker heb gestaan. Het meest ingrijpende voor mij was het persoonlijke gesprek dat ik op het beruchte festivalterrein, bij het pas opgerichte gedenkteken, voerde met de vader van een ontvoerde dochter. Al 152 dagen was er geen enkel levensteken van haar ontvangen. De pijn, de zorg en het verdriet in zijn ogen zal ik nooit meer vergeten. Ook de enorme hoeveelheid foto's, opschriften, de pas geplante bomen voor iedere vermoorde burger en de geplande bloemperken lieten een onuitwisbare indruk achter. In Sederot konden we kennis nemen hoe de terroristen te werk zijn gegaan. Eerst werden er een aantal raketten afgeschoten en dienden de burgers hun auto's te laten staan en een schuilkelder op de zoeken. De wegen waren dus leeg en hadden de terroristen met hun pick-ups vrij baan en schoten op alles wat bewoog en bezetten het centrale politiebureau. Slechts enkele politiemannen wisten via het dak te ontkomen. Na de komst van het leger is het hele politiebureau, inclusief alle overvallers, vernietigd. Eveneens was het aangrijpend om stil te staan bij de plaats waar honderden verbrande wrakken en beschadigde auto's van de vermoorde festivalgangers bijeen waren gebracht. Als je daarbij bedenkt dat in iedere auto tussen de 3 en 4 mensen zijn vermoord, staat je verstand stil. Als laatste namen we kennis van alle, aan deze moordpartij gerelateerde kunstwerken die op het Museumplein (nu tijdelijk plein van de gijzelaars) in Tel Aviv zijn opgesteld. Door een Joodse gids werd de betekenis van alle objecten aan ons uitgelegd. Ook deze beelden spraken boekdelen. We hebben kennisgemaakt met een land en volk in diepe rouw, met een nog lang durend trauma. We hebben heel veel waardering voor onze aanwezigheid, bemoediging en daadwerkelijke hulp ontvangen. Triest is het om vast te moeten stellen dat een groot deel van de wereld de beestachtige moordpartijen van 7 oktober al schijnt vergeten te zijn en er in toenemende mate een antisemitisme groeit. Helaas blijft Nederland daar niet in achter. Een persoonlijk voorbeeld: toen ik op 28-02 in Jeruzalem arriveerde ontving ik direct een berichtje van de KPN op mijn telefoon met als inhoud: Beste klant, u bent gearriveerd in de Palestijnse gebieden. Hiervoor gelden de volgende voorwaarden.... Blijkbaar geldt heel Israël voor de KPN nu al als Palestijns gebied. Het was een enerverende reis met onuitwisbare indrukken. De problematiek in dit deel van de wereld is enorm. Een goed vriend van mij bracht het eens zo onder woorden: Wat Israël en zijn buren nodig hebben, is een echte bruggenbouwer.  En die is er maar EEN, namelijk Jezus de Messias van de Schriften. Dat heeft het Joodse volk samen met de andere zonen van Abraham nodig, Dat geldt dan eveneens voor ons. Laten we dan onze handen vouwen en onze knieën buigen en dit voor de troon van Gods genade neerleggen en Hem om verlossing blijven smeken.

Woudenberg 9 maart 2024

Bram de Ronde

334